Domena internetowa to inaczej unikalny adres strony www. Jest on niepowtarzalny i nie może być drugiej domeny o tym samym adresie. Przykłady domen internetowych to www.google.pl, www.interia.pl, www.chillizet.pl. Poprzez wpisanie w wyszukiwarce adresu domeny internetowej, można trafić na umieszczoną w internecie stronę internetową. Pod adresem domeny znajdują się też usługi poczty email i serwerów plików (FTP). Aby domena stała się czyjąś własnością, należy ją zarejestrować.

Warto zwrócić też uwagę, że domeny nigdy nie są takie same, ale mogą mieć podobne nazwy. Przykładowo w sieci mogą istnieć strony www.strona-karola.pl i www.strona-karola.eu. Choć mają podobne nazwy, mogą to być zupełnie inne strony z diametralnie inną zawartością. To samo dotyczy stron firmowych. Strona www.producentbutelekplastykowych.pl i www.producentbutelekplastykowych.com.pl pomimo podobieństwa będą dotyczyły zupełnie innych firm, chyba że jedna firma założyła te dwie domeny. Przy wyborze domeny warto zastanowić się nad jej nazwą. Powinna być w miarę krótka i jak najbardziej opisywać charakter strony . W największym stopniu dotyczy to stron firmowych. Krótka nazwa domeny pomoże na szybsze jej zapamiętanie (co jest bardzo ważne przy reklamie) i uniknięcie błędów przy wpisywaniu. Przykładowo, jeśli firma cukiernicza chce wykupić domenę internetową, to jej klienci o wiele szybciej zapamiętają adres www.smaczne-ciasteczko.pl niż www.zaklad-cukierniczy-Kowalski.pl. Domena musi kojarzyć się z nazwą firmy, jej profilem działalności lub flagowym produktem.

Wybierając własną domenę internetową, warto zastanowić się nad rozszerzeniem. Rozszerzenie to ostatnia część nazwy domeny (wybrana nazwa + rozszerzenie). Najchętniej wybieranym rozszerzeniem w Polsce jest oczywiście „pl”, choć ostatnio coraz popularniejsze jest „eu”. Istnieje wiele rodzajów rozszerzeń. Można podzielić je na funkcjonalne ( com.pl, org.pl. net.pl ), narodowe ( pl, fr, de, uk, cz ), ponadnarodowe ( eu ), globalne (.com, .net., .org), regionalne ( lodz.pl, warszawa.com.pl, krakow,pl, waw.pl ) i związane z profilem działalności ( na przykład radiowe .fm, telewizyjne .tv, dwuczłonowe związane z profilem działalności sklep.pl, sklep.com.pl ) itp. Warto zastanowić się, która z nich będzie najbardziej pasować do działalności firmy. Dla firmy, która będzie w internecie sprzedawać części do samochodów lepsza będzie domena www.autajaponskie.sklep.pl niż www.autajaponskie.pl . Tak samo ważny może być wybór domeny regionalnej. Jeżeli firma ma zamiar działać na przykład w branży cateringu na terenie województwa łódzkiego, to dobrze byłoby tą regionalność podkreślić, czym ułatwia się wyszukanie tej firmy przez klientów ( czyli na przykład www.catering.lodzkie.pl ). Jeżeli firma zamierza prowadzić działalność na terenie kilku krajów, a treść jej strony internetowej będzie dostępna w co najmniej jednym języku obcym, warto wybrać dla niej rozszerzenie .eu lub .com. Dzięki temu klienci od razu dostrzegą, że taka firma chce świadczyć swoje usługi lub sprzedawać produkty na rynkach całego świata.

Często można spotkać się z pojęciami delegacji i DMS. Warto wiedzieć, co to znaczy. Czym jest delegacja domeny? To informacja o tym, gdzie znajduje się serwer, który obsługuje domenę. Dzięki delegacji domeny klient może zdecydować, gdzie domena zostanie skierowana. Dzięki temu nie musi wykupywać serwera www w firmie, w której zarejestrował domenę. Dzięki takiemu rozwiązaniu klient może w jednej firmie, którą uważa za najlepszą, zarejestrować swoją domenę, a w innej wybrać serwer www. Pozwala to na wybieranie najlepszych ofert i eliminowanie z rynku firm, które na przykład przyciągają klientów usługą darmowej rejestracji domeny, ale w zamian maja bardzo wysoką cenę za wynajem serwera. Czym natomiast jest DNS? To skrót z języka angielskiego ( Domain Names System ), który oznacza rodzaj serwerów, które przechowują informacje na temat domen internetowych. DNS znacznie ułatwiają codzienne korzystanie z sieci setkom milionów użytkowników. Gdyby nie one, korzystanie z internetu byłoby prawdziwą mordęgą nie tylko dla użytkowników, ale też i dla reklamodawców itp. Dzięki DNS użytkownicy internetu mogą wpisywać codziennie nazwy z znanej nam postaci, a więc składające się z liter i cyfr (www.wirtualnapolska.pl, www.ben10.pl  ). Dzieje się tak dlatego, że DNS tłumaczy ciąg cyfr, który rozumieją komputery ( przykładowy adres IP 87.454.565.656 ) na ciągi cyfr i liter (czyli używane przez nas nazwy).

Gdyby nie było serwerów DNS, codzienne korzystanie z internetu wymagałoby używania setek kartek z milionami zapisanych ciągów cyfr.

Domena Windows to specjalny sposób organizacji pracy sieci komputerów, wyposażonych w którąś z wersji systemy Windows. Opracowała go firma Microsoft, twórca systemów Windows. W domenie zarządza się informacjami o komputerach domeny, kontach użytkowników i zasadach, obowiązujących w danej sieci. Początkowo rozwiązanie to było przeznaczone tylko dla użytkowników systemu Windows. Z czasem jednak, głownie dzięki naciskom użytkowników innych systemów, Microsoft wprowadził dodatkowe oprogramowanie, dzięki któremu praca w domenie możliwa jest także dla osób, które korzystają z systemów Unix i Linux.

Domena Windows składa się ze zwykłych komputerów osobistych z systemem Microsoft Windows ( zwanych stacjami roboczymi ) i specjalnych komputerów, nazywanych kontrolerami domeny. W domenie jest zazwyczaj kilka kontrolerów. Każdy z nich posiada specjalne oprogramowanie z rodziny MS Windows – najczęściej Windows 2008 Server, Windows 2003 Server, Windows 2000 Server lyb Windows NT Server. Domena Windows umożliwia skonfigurowanie profili użytkowników. Dzięki temu na każdym komputerze, na jakim się logują, mają to samo środowisko pracy – pulpit, dokumenty i aplikacje. W domenie Windows może pracować od dwóch do kilku tysięcy komputerów (każdy z nich może mieć kilku użytkowników). Rozwiązanie to jest przeznaczone dla instytucji, urzędów i dużych firm. Stosuje się je między innymi w bankach, call center, centrach biurowych i księgowych.

Wraz z upływem czasu diametralnie zmieniały się sposoby dostarczania usług internetowych. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku najpopularniejszą usługą dostępu, oferowaną przez dostawców usług internetowych był tzw dial up.

Użytkownik łączył się z internetem za pomocą wybrania odpowiedniego numeru telefonicznego i zalogowanie się go usługi za pomocą okienka terminala. Użytkownik ponosił opłatę za koszt połączenia telefonicznego. Maksymalna prędkość takiego rozwiązania to 64kb/s. Istniały też połączenia ISDN, w których prędkość była dwa razy większa (opłaty tez były podwójne). W 1998 roku pojawiło się rozwiązanie HIS (Home Internet Solution) polegające na stałym dostępie do internetu (115,2 kb/s) za pomocą modemu/terminalu HIS-NT który łączył się ze swoim odpowiednikiem w centrali telefonicznej. Wprowadzono po raz pierwszy stałą opłatę miesięczną za tą usługę. Korzystający z takiej usługi mógł też równocześnie prowadzić rozmowę telefoniczną (prędkość łącza zwalniała do 70 kb/s). Nieco później pojawiła się usługa tzw linii dzierżawionej, czyli rozwiązanie, polegające na wydzierżawieniu kabla łączącego lokal klienta z urządzeniami dostawcy podłączonego na stałe do internetu. Opłaty abonamentowe w tym wypadku pobierali i dostawca internetu i usługodawca.

W dzisiejszych czasach dostawcy usług internetowych stosują cztery najpopularniejsze implementacje. Są to xDSL – przy użyciu linii telefonicznych, DOCSIS – w sieci telewizji kablowej, WLAN – dostawcy lokalni ( WISP ), korzystający z usług dalszych dostawców  oraz WIMAX – szerokopasmowy dostęp radiowy.