Hosting to usługa udostępniania zasobów serwerowni przez dostawcę usług internetowych. Dokładniej polega to na: oddaniu do dyspozycji klienta określonej pojemności dysku twardego (zazwyczaj na macierzy RAID) i zarezerwowaniu dla klienta maksymalnej ilości danych, które będą przesyłane przez łącza internetowe serwerowni, Dodatkowo to także udostępnienie dla klienta szeregu usług, które oferuje serwerownia, uzależnionych od specyfiki usługi (rodzaj strony internetowej itp.). To także możliwość maksymalnego obciążenia serwerowni przez usługi dla klienta. dostawca usług internetowych (ISP) ,a za zadanie dbanie o nieprzerwane i poprawne działanie dysków i połączenie serwera z internetem. Hosting dzieli się na płatny i bezpłatny. Płatny jest konfigurowany przez klienta i zazwyczaj można go przetestować za darmo przez pewien okres czasu (zazwyczaj 14 dni ). Wiele firm oferuje darmowe usługi hostingowe. Te jednak mają szereg ograniczeń. Przede wszystkim ich dostawca zarabia na reklamach, zatem na wynajętej przez klienta stronie pojawiać się będą reklamy o dowolnej treści (czasem zupełnie sprzecznej z ideą strony). Klient będzie też otrzymywał dużą liczbę emaili reklamowych na swoją pocztę. Dodatkowo klient takiej usługi ma bardzo ograniczony miesięczny transfer i przestrzeń dyskową. Nie będzie miał tez dostępu do baz danych. W takiej usłudze brak jest też obsługi języków skryptowych ( np. PHP). Darmowy hosting sprawdzi się tylko w przypadku małej firmy. Chociaż i tutaj trzeba będzie się poważnie zastanowić. Darmowe hostingi lubią płatać figle dlatego osobiście proponuję próbę zainteresowania się firmą hekko - tanie i dobre hostingi za naprawdę fajne pieniądze. Polecam bardzo serdecznie spróbować, może akurat coś z tego będzie!

Hosting nie byłby możliwy bez dostawcy usług internetowych. Dostawca usłyg internetowych (ISP – Internet Service Provider ) to termin, który oznacza firmę, która oferuje usługę dostępu do internetu. Aby klienci byli zadowoleni z oferowanych usług, dostawca musi spełnić kilkanaście warunków. Przede wszystkim musi on dbać o dobry stan posiadanych serwerów (poprzez dbanie o dobry stan dysków, oprogramowania i innych urządzeń). Dostawca musi zapewnić dobry stan techniczny połączenia z internetem. Usługi świadczone przez dostawcę usług internetowych muszą też być bezpieczne. Zatem dostawca musi dbać o ochronę danych kont swoich klientów. Musi on też zabezpieczyć swoje serwery i znajdujące się na nich konta przez atakami ze strony hakerów, wirusów i innego, szkodliwego oprogramowania. Klienci muszą mieć tez pełną, szybką i stałą dostępność do przechowywanych zasobów przez internet. Obecnie klienci mają do wyboru dwa główne nurty ISP – stacjonarny dostęp do internetu i mobilny dostęp do internetu. Obydwa te rozwiązania reprezentują rodzinę szerokopasmowej transmisji danych.

Dostęp stacjonarny charakteryzuje duża prędkość transferu i brak ograniczeń w ilości pobieranych danych. Jedynym ograniczeniem jest to, że internet dostępny jest w określonym pomieszczeniu ( mieszkanie, biuro, hot spot ). Rozwiązania mobilne oferują sieci GSM. Dzięki nim można korzystać z internetu w każdym miejscu, w którym istnieje zasięg operatora. Miesięczny transfer danych jest jednak mocno ograniczony, a prędkości rzadko dorównują tym w dostępie stacjonarnym.

Wraz z upływem czasu diametralnie zmieniały się sposoby dostarczania usług internetowych. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku najpopularniejszą usługą dostępu, oferowaną przez dostawców usług internetowych był tzw dial up.

Użytkownik łączył się z internetem za pomocą wybrania odpowiedniego numeru telefonicznego i zalogowanie się go usługi za pomocą okienka terminala. Użytkownik ponosił opłatę za koszt połączenia telefonicznego. Maksymalna prędkość takiego rozwiązania to 64kb/s. Istniały też połączenia ISDN, w których prędkość była dwa razy większa (opłaty tez były podwójne). W 1998 roku pojawiło się rozwiązanie HIS (Home Internet Solution) polegające na stałym dostępie do internetu (115,2 kb/s) za pomocą modemu/terminalu HIS-NT który łączył się ze swoim odpowiednikiem w centrali telefonicznej. Wprowadzono po raz pierwszy stałą opłatę miesięczną za tą usługę. Korzystający z takiej usługi mógł też równocześnie prowadzić rozmowę telefoniczną (prędkość łącza zwalniała do 70 kb/s). Nieco później pojawiła się usługa tzw linii dzierżawionej, czyli rozwiązanie, polegające na wydzierżawieniu kabla łączącego lokal klienta z urządzeniami dostawcy podłączonego na stałe do internetu. Opłaty abonamentowe w tym wypadku pobierali i dostawca internetu i usługodawca.

W dzisiejszych czasach dostawcy usług internetowych stosują cztery najpopularniejsze implementacje. Są to xDSL – przy użyciu linii telefonicznych, DOCSIS – w sieci telewizji kablowej, WLAN – dostawcy lokalni ( WISP ), korzystający z usług dalszych dostawców  oraz WIMAX – szerokopasmowy dostęp radiowy.