Wraz z upływem czasu diametralnie zmieniały się sposoby dostarczania usług internetowych. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku najpopularniejszą usługą dostępu, oferowaną przez dostawców usług internetowych był tzw dial up.

Użytkownik łączył się z internetem za pomocą wybrania odpowiedniego numeru telefonicznego i zalogowanie się go usługi za pomocą okienka terminala. Użytkownik ponosił opłatę za koszt połączenia telefonicznego. Maksymalna prędkość takiego rozwiązania to 64kb/s. Istniały też połączenia ISDN, w których prędkość była dwa razy większa (opłaty tez były podwójne). W 1998 roku pojawiło się rozwiązanie HIS (Home Internet Solution) polegające na stałym dostępie do internetu (115,2 kb/s) za pomocą modemu/terminalu HIS-NT który łączył się ze swoim odpowiednikiem w centrali telefonicznej. Wprowadzono po raz pierwszy stałą opłatę miesięczną za tą usługę. Korzystający z takiej usługi mógł też równocześnie prowadzić rozmowę telefoniczną (prędkość łącza zwalniała do 70 kb/s). Nieco później pojawiła się usługa tzw linii dzierżawionej, czyli rozwiązanie, polegające na wydzierżawieniu kabla łączącego lokal klienta z urządzeniami dostawcy podłączonego na stałe do internetu. Opłaty abonamentowe w tym wypadku pobierali i dostawca internetu i usługodawca.

W dzisiejszych czasach dostawcy usług internetowych stosują cztery najpopularniejsze implementacje. Są to xDSL – przy użyciu linii telefonicznych, DOCSIS – w sieci telewizji kablowej, WLAN – dostawcy lokalni ( WISP ), korzystający z usług dalszych dostawców  oraz WIMAX – szerokopasmowy dostęp radiowy.